School deed er niet veel toe, de accordeon wel

Foto: Greetje de Oude
'Mijn ouders hadden een café in de Jordaan. Mijn grootouders op de Kloveniersburgwal en later aan het begin van de Singel. Altijd hard werken. Maar je kon er goed mee verdienen. En erg veel aandacht voor de kinderen was er niet, eenvoudig geen tijd. Dat leidde wel altijd tot vrijgevigheid. Misschien was dat uit schuldgevoel.

Mijn grootouders hebben nauwelijks op school gezeten, mijn ouders zijn nooit verder gekomen dan de vijfde klas, door de oorlog vertelden ze. Maar het was dus geen milieu waar school erg serieus genomen werd. Ik denk niet dat iemand er een punt van had gemaakt als ik gewoon niet was gegaan. Wat ze wel belangrijk vonden: de accordeon. Opa speelde erop, mijn vader ook. Ik kreeg er een op m'n zesde en er werd nauwkeurig op toegezien dat ik oefende.

Ik leerde het Jordaanrepertoire in de traditie van grootvader. Mijn wiegie was een stijfselkissie, nummers van Zwarte Riek, Manke Nelis, Johnny Jordaan. Niet van Tante Leen, tot op de dag van vandaag zijn ze het er in de Jordaan over eens dat die niet kan zingen.

Oefenen deed je met de ramen open, daar deed je de buren een plezier mee en in het café van mijn grootouders speelde ik regelmatig voor de klanten. Dat leverde nog een leuk zakcentje op.

Eigenlijk hield ik helemaal niet zoveel van die Jordaanliederen. Ik wilde serieuze accordeonmuziek spelen maar daar was in mijn familie natuurlijk geen begrip voor. Het is allemaal toch nog goed gekomen, ik heb een opleiding gekregen op het conservatorium in Amsterdam.

Opa speelde nogal eens op feesten en partijen, en soms ging oma dan mee als zangeres. Maar ze wilde er altijd bij zijn, 'accordeonisten moet je in de gaten houden' heeft ze wel eens tegen me gezegd. Ik denk dat ze de drank bedoelde en wat ze er nog meer mee bedoelde, dat blijft gissen.

Oma eiste een volwaardige plaats op in de band en werd drummer. Dat was wat hoor, een al vrij bejaarde dame die eind jaren vijftig, begin jaren zestig achter het drumstel ging zitten. Het was een attractie.

Nee, echt persoonlijke dingen weet ik niet van mijn grootouders. Altijd dat werk hè, veel gepraat of gedaan werd er verder niet. En ik heb ze ook niet lang meegemaakt, opa stierf al toen ik een jaar of zes was.

Wat indertijd een diepe indruk op me maakte, was hun televisie. Zo'n ding met een witte stip in het midden. Die witte stip zag je als je hem uitdeed, en die lichtte nog lang op."

5 oktober 2009